توضیحات

جهت دانلود فایل پی دی اف خلاصه کتاب، بر روی لینک زیر کلیک نمایید.

M647_Abstract

پیشگفتار

بیش از ۷۰ سال از زمانی که برای اولین بار واژه‌ی دیسپلازی تعریف شد، می‌گذرد. این واژه در واقع از دو کلمه‌ی یونانی Dys به معنای غیر نرمال و Plassein به معنای تشکیل شدن مشتق شده است. اولین تلاش جهت کنترل این بیماری توسط Swedish kennel club در سال ۱۹۸۵ انجام گرفت و FCI (Federation Cynologique International’s) اولین کار عملی خود را در این راستا در سال ۱۹۷۴ شروع نمود[۷].
دیسپلازی مفصل لگنی‌رانی در واقع رشد غیر‌طبیعی این مفصل می‌باشد و معمولاً به‌صورت دوطرفه اتفاق می‌افتد و به‌صورت درجات متفاوتي از سستي بافت نرم اطراف، بي‌ثباتي مفصل، بدشكلي سر استخوان ران و استابولوم و استئوآرتروز بروز مي‌كند. در واقع بيماري ذكر شده، مهم‌ترین علت استئوآرتريت در سگ¬ها مي‌باشد [۱و۲]. این بیماری، یک بیماری توارثی و غیر مادرزادی است که مخصوصاً در نژادهای بزرگ جثه و غول‌پیکر رخ می‌دهد [۱۲]. این بیماری یکی از شایع‌ترین عواملی است که سبب استئوآرتریت در سگ‌ها می‌شود و به‌طور هم‌زمان علائم بالینی آن مثل درد و لنگش نمود پیدا می‌کند. شدت آن متناسب با درجه‌ی استئوآرتریت تغییر کرده و با گذشت زمان بیشتر می‌شود و عملکرد حیوان را تحت شعاع قرار می‌دهد ولی با این حال بسیاری از سگ‌ها بنا به دلایلی مثل طاقت در مقابل درد‌های مزمن و جبران وزن‌گیری بدن توسط اندام‌های قدامی نسبت به این بیماری تحمل نشان می‌دهند [۷]. استدلال بر این است که سگ‌ها در زمان تولد دیسپلازی را نشان نمی‌دهند و تغییرات با گذشت زمان و رشد سریع مشخص می‌شود. به‌ هر حال تغییرات یاد شده از زمانی که سگ جوان است شروع شده و تا زمانی که از لحاظ اسکلتی به بلوغ می‌رسد ادامه می‌یابد [۵]. این بیماری وراثت‌پذیر است و وراثت‌پذیری آن بسته به نژاد و عوامل دیگر می‌تواند به بیش از ۹۵% برسد [۷]. فاكتورهاي ژنتيكي در بروز اين بيماري نقشی اساسي دارند؛ با اين وجود، بايستي نقش عوامل محيطي را نيز به اين فاكتورها اضافه كرد چرا که عواملی مثل رژیم غذایی، وزن، ورزش و فعالیت نیز بر شدت این بیماری اثر می‌گذارند [۲۲]. تشخیص دیسپلازی بر پایه‌ی یافته‌های رادیوگرافی می‌باشد. رادیوگراف جهت ارزیابی مفصل در مواردی که لنگش وجود دارد و همچنین جهت ارزیابی مفصل به‌عنوان بخشی از برنامه‌ی نژادگیری مورد نیاز است [۱۵]. چهره بالینی این بیماری در سگ‌ها بسیار متنوع بوده و ارتباطی میان علائم بالینی و میزان تغییرات رادیوگرافی مفصل وجود ندارد. تشخیص این بیماری می‌تواند کمکی به مولدین جهت نژادگیری صحیح و تصمیم‌گیری جهت بهترین روش درمانی ‌باشد [۱۲]. در حيوانات جوان ۴ تا ۱۲ ماهه، اغلب بيماري به‌صورت ناگهاني شروع شده و بعلت درد مشخص اندام خلفي، كاهش ناگهاني فعاليت ديده مي‌شود. سختي در برخاستن همراه با كاهش ميل به راه رفتن، دويدن، پريدن و از پله بالا رفتن به‌صورت نشانه‌هاي ناگهاني باليني در اين حيوانات بروز مي‌كند. ماهيچه‌هاي ناحيه‌ي لگن و ران به ميزان كمي رشد كرده‌اند و قدمها كوتاه و متغير می‌شود. تست ارتلاني در بيشتر آنها مثبت مي‌باشد. سگهاي پيرتر بعلت حضور يك بيماري مزمن دژنراتيو در مفصل‌ها كه مرتبط با درد آنها است، علائم متفاوتي را نشان مي‌دهند. لنگش در آن‌ها ممكن است يكطرفه باشد، اما حالت دوطرفه بيشتر ديده مي‌شود. بسیاری از کشورها جهت کنترل دیسپلازی مفصل برنامه‌هایی را اجرا می‌نمایند که تمامی این برنامه‌ها بر پایه‌ی ارزیابی رادیوگرافی بنا شده است. تلاش بر این است که با نژاد‌گیری از سگ‌هایی که نرمال هستند و یا دارای حداقل تغییرات در این مفصل می‌باشند، وقوع آن را محدود ساخت [۲۲].
بدلیل اهمیت این موضوع، مطالعات مختلفی در کشورهای گوناگون روی این بیماری انجام شده است [۱، ۴، ۷-۱۱، ۱۶، ۲۱، ۲۳-۲۵، ۲۶].
هدف از تالیف کتاب حاضر، بررسی میزان رخداد بیماری دیسپلازی مفصل لگنی‌رانی در سگ‌های نژاد بزرگ و ارزیابی ارتباط معاینه‌ی بالینی و رادیوگرافی در تشخیص این بیماری می‌باشد.
امروزه به‌طور کلی پذیرفته شده است که تغییرات پلاکتی ناحیه لگن به‌عنوان یک یافته طبیعی و درجه‌های مختلف دیسپلازی توسط معاینه رادیولوژیک تشخیص داده می‌شود، بسیاری از مطالعات تائید کرده‌اند که دیسپلازی مفصل لگن دارای علت ارثی است که با عوامل محیطی مواجه می‌شود، دیسپلازی مفصل لگنی‌رانی مخصوصاً در نژادهای بزرگ جثه رخ می‌دهد. تعداد زیادی از سگ‌های درگیر، نشانه‌ی بالینی خاصی را نشان نمی‌دهند و این بیماری به‌تدریج سبب ناتوان شدن و ضعیف شدن سگ‌ها می‌شود.
هدف: بررسی مقدماتی رخداد این بیماری بر اساس معاینه بالینی و رادیولوژی در سگ¬های نژاد بزرگ شهرستان سنندج.
روش کار: تعداد ۵۰ قلاده سگ نژاد بزرگ بعد از انجام معاینات بالینی و تست ارتلانی، با استفاده از حالت گماری پشتی شکمی با پاهای کشیده جهت بیماری دیسپلازی مفصل لگنی‌رانی مورد ارزیابی قرار گرفته و با استفاده از سیستم درجه‌بندی FCI به ۵ درجه A، B، C، D و E طبقه‌بندی شدند.
نتایج: دیسپلازی مفصل لگنی‌رانی در۲/۶۶% سگ¬ها تشخیص داده شد که ۱/۵% به‌صورت یک‌طرفه و ۱/۶۱% دوطرفه درگیر بودند. ۷۸% موارد درگیر از جنس نر بودند. از ۱۴ قلاده سگ دارای علامت بالینی، دیسپلازی مفصل لگنی رانی در ۱۱ قلاده مثبت گزارش شد و در ۳۶ قلاده سگ فاقد علائم بالینی، ۱۶ قلاده واجد دیسپلازی مفصل لگنی رانی بودند. تست ارتلانی در ۳۱ مورد منفی کاذب و در ۹ مورد مثبت کاذب نشان داد.
نتیجه¬گیری نهایی: با توجه به رخداد نسبتاً بالای این عارضه، ارزیابی رادیولوژی مفصل لگنی‌رانی در نژادهای مستعد به‌منظور تشخیص و برنامه¬های غربالگری دیسپلازی مفصل لگنی¬رانی ضروری می‌باشد و نباید فقط بر اساس معاینات بالینی و تست ارتلانی در مورد وضعیت مفصل اظهار نظر کرد.
شيوه سازماندهي کتاب حاضر به‌ صورت زیر می‌باشد.
فصل اول: تحلیل و ارزیابی گام
فصل دوم: دیسپلازی مفصل لگنی-رانی
فصل سوم: ارزیابی لنگش
فصل چهارم: مروری بر تحقیقات انجام‌ شده
فصل پنجم: مواد و روش کار
فصل ششم: دیسپلازی مفصل لگنی-رانی سگ
فصل هفتم: جمع‌بندی

————————————————————————————————————————————————————————————————————————————

Abstract

It has been more than 70 years since the term dysplasia was first coined. The word is actually derived from the two Greek words Dys meaning abnormal and Plassein meaning formation. The first attempt to control the disease was made by the Swedish kennel club in 1985, and the FCI (Federation Cynologique International’s) began its first practical work in this direction in 1974 [7].
Pelvic joint dysplasia is an abnormal growth of this joint and usually occurs bilaterally and occurs in varying degrees of surrounding soft tissue weakness, joint instability, deformity of the femoral head and acetabulum, and osteoarthritis. In fact, this disease is the most important cause of osteoarthritis in dogs [1, 2]. It is an inherited and non-congenital disease that occurs especially in large and giant breeds [12]. This disease is one of the most common causes of osteoarthritis in dogs and at the same time its clinical symptoms such as pain and lameness appear. Its severity varies according to the degree of osteoarthritis and increases over time, overshadowing the animal’s function. However, many dogs tolerate the disease for reasons such as enduring chronic pain and compensating for weight gain by the front limbs. Show [7]. It is argued that dogs do not show dysplasia at birth, and the changes are marked by time and rapid growth. However, these changes begin when the dog is young and continue until they reach skeletal maturity [5]. This disease is heritable and its heritability can reach more than 95% depending on race and other factors [7]. Genetic factors play a key role in the development of this disease; However, the role of environmental factors should be added to these factors because factors such as diet, weight, exercise and activity also affect the severity of the disease [22]. The diagnosis of dysplasia is based on radiographic findings. Radiographs are required for detailed evaluation in cases of lameness as well as for detailed evaluation as part of a breeding program [15]. The clinical manifestations of this disease in dogs are very diverse and there is no relationship between clinical symptoms and the extent of joint radiographic changes. Diagnosis of this disease can help breeders to get the right breed and decide on the best treatment [12]. In young animals aged 4 to 12 months, the disease often begins abruptly and there is a sudden decrease in activity due to marked pain in the posterior limb. Difficulty getting up, along with a decrease in the desire to walk, run, jump, and climb stairs, occurs as sudden clinical signs in these animals. The muscles of the pelvis and thighs have grown slightly and the steps are short and variable. Artalan test is positive in most of them. Older dogs show different symptoms due to the presence of a chronic degenerative disease in the joints associated with their pain. The lameness in them may be unilateral, but the bilateral condition is more common. Many countries implement programs to control detailed dysplasia, all of which are based on radiographic evaluation. Attempts have been made to limit its occurrence by breeding dogs that are normal or have minimal changes in this joint [22].
Due to the importance of this issue, various studies have been performed on this disease in different countries [1, 4, 7-11, 16, 21, 23-25, 26].
The purpose of this book is to investigate the incidence of pelvic dysplasia in large dogs and to evaluate the relationship between clinical examination and radiography in the diagnosis of this disease.
It is now generally accepted that pelvic platelet abnormalities are a normal finding and varying degrees of dysplasia are detected by radiological examination. Occurs in large breeds. Many dogs do not show any specific clinical signs, and the disease gradually causes the dogs to become weak and weak.
Objective: Preliminary study of the incidence of this disease based on clinical and radiological examination in large breed dogs in Sanandaj.
Methods: Fifty large breed dogs were evaluated for pelvic joint dysplasia after clinical examination and arterial testing, using pelvic floor dysplasia and using FCI grading system to 5 degrees A, B , C, D and E were classified.
Results: Pelvic joint dysplasia was diagnosed in 66.2% of dogs, of which 5.1% were unilateral and 61.1% were bilateral. 78% of the cases involved were male. Out of 14 dogs with clinical signs, pelvic dysplasia was reported in 11 positive and in 36 dogs without clinical symptoms, 16 had pelvic dysplasia. Artalan test showed false negative in 31 cases and false positive in 9 cases.
Conclusion: Due to the relatively high incidence of this complication, evaluation of pelvic joint radiology in susceptible breeds is necessary for the diagnosis and screening programs of pelvic dysplasia and should not be based solely on clinical examination and Artalan test. Commented.
The method of organizing the present book is as follows.
Chapter One: Step Analysis and Evaluation
Chapter 2: Pelvic-femoral joint dysplasia
Chapter 3: Evaluation of lameness
Chapter 4: A Review of Research
Chapter Five: Materials and Methods of Work
Chapter 6: Canine pelvic-femoral joint dysplasia
Chapter Seven