توضیحات

جهت دانلود فایل پی دی اف خلاصه کتاب، بر روی لینک زیر کلیک نمایید.

M983_Abstract

پیشگفتار

وقتی نوزاد به دنیا می‌آید، ابزارهای ژنتیکی و زیستی لازم برای شناخت و یادگیری دنیای اطراف را با خود دارد. او به طور بالقوه می‌تواند دنیا را بشناسد، اما این‌که چگونه این کار را انجام دهد، بستگی به محیط اطراف دارد؛ یعنی او مثل کاسه‌‌ای خالی است که ساختار و توانایی جمع کردن چیزها را درون خود دارد، اما این‌که در نهایت چه چیزی در کاسه باشد، بسته به این دارد که چه چیزی در آن ریخته شود. جلوتر در مورد این «چیزهای ریخته شده» صحبت خواهد شد، در این بخش صحبت از چگونگی عملکرد ابزارهای شناختی انسان به خصوص در کودکی است. ژان پیاژه روانشناسی سوئیسی است که در تحقیقات خود بر روی کودکان و نحوه درک و رشد ادراک آن‌ها از دنیا کار کرده است. طبق نظر پیاژه، «طرحواره»، نحوه‌ معنا دادن به تجارب است، یعنی روش سازمان‌دهی و طبقه‌بندی جهان طبق تجاربی است که کسب کرده‌ایم.
طرحواره یک چیز کلی نیست بلکه ممکن است در ذهن ما هزاران طرحواره وجود داشته باشد، ما برای صندلی‌ها، میزها، بستنی‌ها، خوراکی‌ها، انسان‌ها، هستی، جهان و… طرحواره داریم، گویی که طرحواره‌ها آجرهای ساخت دیوار کلی شناخت و درک ما هستند.به عنوان مثال، ما اگر ده‌ها مدل صندلی ببینیم، تمامی آن‌ها را عنوان صندلی می‌شناسیم با این‌که شکل، رنگ، نرمی، جنس و… آن‌ها بسیار متفاوت است، حتی در طراحی‌های مدرن، صندلی‌هایی هستند که پایه ندارند اما تمامی آن‌ها را «صندلی» می‌دانیم و علت آن طرحواره‌ای است که از صندلی در ذهن خود داریم.
در بزرگسالی، هر بار که می‌خواهیم ظرف بشوییم، سلسله رفتاری مشخص انجام می‌دهیم (خیس کردن اسکاچ، ریختن مایع ظرفشویی، اسکاچ کشیدن به ظروف، آب‌کشی و خشک کردن) و فرقی نمی‌کند اگر ظرف‌ها تغییر کنند (یا برای مثال در خانه‌ دیگری باشیم)، می‌دانیم که باید همان کارها را انجام دهیم، زیرا آن سلسله اعمال جزو طرحواره شستن ظروف‌ هستند.طبق نظر پیاژه، کودک برای یادگیری و شکل‌دهی طرحواره‌ها، از دو شیوه‌ «درونی‌سازی» و «برونی‌سازی» استفاده می‌کند. هنگامی که با پدیده‌ای روبه‌رو می‌شویم و می‌توانیم آن را جزء طرحواره‌های قبلی جای دهیم، آن را در طرحواره «درونی‌سازی» کرده‌ایم، مثل وقتی صندلی مدل جدیدی می‌بینیم اما همچنان می‌دانیم که صندلی است یا مکالمه‌ای به زبان بیگانه‌ای می‌شنویم اما متوجه می‌شویم که نوعی احوال‌پرسی، و رفتاری آشناست.

———————————————————————————————————————————————————————————————————————————–

Abstract

When a baby is born, he has the genetic and biological tools necessary to know and learn the world around him. He can potentially know the world, but how he does so depends on his surroundings; That is, he is like an empty bowl that has the structure and ability to gather things inside, but what will be in the bowl depends on what is poured into it. We will talk about these “discarded things” later, in this section we are talking about how human cognitive tools work, especially in childhood. Jean Piaget is a Swiss psychologist who worked in his research on children and how they understand and develop their perception of the world. According to Piaget, “schema” is the way of giving meaning to experiences, that is, the way of organizing and classifying the world according to the experiences we have gained.
Schema is not a general thing, but there may be thousands of schemas in our mind, we have schemas for chairs, tables, ice creams, foods, people, existence, the world, etc., as if schemas are the bricks of the wall of our general knowledge and understanding. For example, if we see dozens of chair models, we recognize all of them as chairs, although their shape, color, softness, material, etc. are very different, even in modern designs, there are chairs that do not have a base, but all of them We consider it as a “chair” and the reason for that is the schema that we have in our minds about the chair.
As an adult, every time we want to wash dishes, we do a certain sequence of behavior (soak the scotch, pour the dishwashing liquid, put the scotch on the dishes, rinse and dry) and it doesn’t matter if the dishes change (or we are in a different house, for example). , we know that we should do the same things, because those actions are part of the schema of washing the dishes. According to Piaget, the child uses two methods of “internalization” and “externalization” to learn and form schemas. When we encounter a phenomenon and can fit it into previous schemas, we have “internalized” it in the schema, like when we see a new model chair but still know it is a chair, or hear a conversation in a foreign language but realize that it is some kind of greeting, And it is a familiar behavior.
​