توضیحات

جهت دانلود فایل پی دی اف خلاصه کتاب، بر روی لینک زیر کلیک نمایید.

M985_Abstract

پیشگفتار

علمای بلاغی معاصر و صاحب نظران علوم ادبی در سال‌های اخیر به دو صورت مختلف به آرایة تلمیح توجه نموده‌اند، چنانکه برخی از این علما به تعاریف گذشتگان و امثله و محدودة اشارات تلمیح تاکید کرده‌اند و اعتقادی به افزایش موارد جدید در محدودة تعریف تلمیح نداشته‌اند در صورتی که بعضی از صاحب نظران متأخر معنای تلمیح را گسترش داده‌اند و دایرة شمول آن را چنان وسیع کرده‌اند که اگر شاعری به فرهنگ عامه عقاید، آداب و رسوم، علوم قدیم و حتّی تجربیات شخصی و خصوصی خویش هم اشاره کرده باشد از آن به عنوان تلمیح نام می‌برند. به همین دلیل امروزه فرهنگ‌های متعددی با موضوع تلمیح نوشته شده است که در آنها به عنوان مراجع تلمیح به آداب و رسوم و معتقدات قومی و داستان‌ها و حکایات و اسطوره‌ها و حتّی ابزار و آلات موسیقی که امروزه متداول نیست اشاره شده و در مورد آنها توضیح و تفسیر داده شده است.
صاحب نظران و علمای بلاغی متأخر را با توجه به نظریات‌شان در مورد آرایة تلمیح می‌توان به دو دسته تقسیم می‌کنیم: گروه اول آن دسته از نظریه پردازانی هستند که تلمیح را از دیدگاه متقدمین و قدما مورد مطالعه و بررسی قرار داده‌اند و گروه دوم یعنی آنان که دایرة شمول تلمیح را فراتر از آنچه قدما گفته و نوشته‌اند قبول دارند.
میرزا جلال اصفهانی متخلّص به «اسیر» فرزند میرزا مؤمن شهرستانی، شاعر ادیب، از مشاهیر سخن‌و‌ران عصر صفویه است. اسیر در سیر تکاملی سبک شعری سدة یازدهم اثر آشکار دارد. او بنیاد معانی خود را بر چنان تخیل و خیال پردازی‌های وهم‌انگیزی نهاده است که هیچ مضمون و نکته‌ای در سخنش خالی از آن نیست. از ویژگی‌های بارز قصاید اسیر، جلوه‌گری ارادت وی به حضرت محمد و ائمه است. از میان غالب‌های شعری که وی در آن‌ها طبع‌آزمایی کرده، تسلط وی در غزل‌سرایی نمایان است.
این کتاب بر اساس ديوان اسیر شهرستانی به تصحیح غلامحسین شریفی ولدانی در شش فصل تنظیم شده است: فصل اول کلیات است. فصل دوّم حاوي تلمیحات قرآنی و احادیث و روایاتی مي‌باشد که اسیر شهرستانی در نظم ابیات خود به آنها اشاره نموده است. در فصل سوم اصطلاحات موجود در اشعار اسیر مورد بررسی قرار گرفته است. فصول چهارم و پنجم نیز شامل اعلام اشخاص، مکان‌ها و متفرقه می‌باشد كه نگارنده به معرفی و توضیح آنها با ذکر شواهد و مصادیق شعری پرداخته است. در فصل ششم نیز یافته‌های کتاب مورد جمع‌بندی و نتیجه‌گیری قرار گرفته است.

———————————————————————————————————————————————————————————————————————————–

Abstract

In recent years, contemporary rhetorical scholars and experts in literary sciences have paid attention to allusions in two different ways, as some of these scholars have emphasized the definitions of the past and the examples and limits of allusions, and they do not believe in the increase of new cases in the definition of allusions. that some of the later experts have expanded the meaning of allusion and expanded its scope so much that if a poet has mentioned the popular culture of ideas, customs, ancient sciences and even his personal and private experiences, it is called allusion. They take. For this reason, many cultures have been written on the subject of hints in which references to hints are given to ethnic customs and beliefs, stories, anecdotes, myths, and even musical instruments that are not common today, and explained about them. Interpretation is given.
According to their views on allusion, we can divide the later commentators and rhetorical scholars into two groups: the first group is those theorists who have studied allusion from the perspective of the ancients and the second group is those who They accept the inclusive circle of hint beyond what they have said and written in the past.
Mirza Jalal Isfahani, devoted to “Asir”, is the son of Mirza Momin Shahrashtani, a poet and writer, one of the famous orators of the Safavid era. Asir has a clear effect on the evolution of the 11th century poetic style. He has based his meanings on such fantastic imaginations that no theme or point in his speech is devoid of it. One of the prominent features of Asir’s poems is the manifestation of his devotion to Prophet Muhammad and imams. His mastery in lyric writing is evident among the major poetry genres in which he tried his hand.
This book is organized in six chapters based on Diwan Asir Shahrashtani edited by Gholamhossein Sharifi Veldani: The first chapter is general. The second chapter contains Qur’anic allusions and hadiths and traditions that Asir Shahrashtani has mentioned in the order of his verses. In the third chapter, the terms in Asir’s poems are examined. The fourth and fifth chapters also include the announcement of persons, places and other things, which the author introduced and explained by citing evidence and poetic examples. In the sixth chapter, the findings of the book have been summarized and concluded.