توضیحات

جهت دانلود فایل پی دی اف خلاصه کتاب، بر روی لینک زیر کلیک نمایید.

M389_Abstract

سخن مولف

با تقسیم کل سیستم اقتصاد یک کشور به دو بخش واقعی و مالی، بخش مالی را می‌توان به عنوان زیرمجموعه‌ای از نظام اقتصادی تعریف کرد که در آن وجوه، اعتبارات و سرمایه در چارچوب قوانین و مقررات مشخص از طرف پس‌انداز کنندگان و صاحبان پول و سرمایه به طرف متقاضیان، جریان می‌یابد.

بازارهای مالی نیز بازارهایی هستند که در آنها دارایی‌های مالی مبادله می­شوند. دارایی‌های مالی دارایی‌هایي مثل سهام و اوراق قرضه هستند كه ارزش آنها به ارزش تولیدات و خدمات ارایه شده توسط شرکت‌های منتشر کننده آنها وابسته است. تفاوت دارایی‌های مالی با دارایی‌های واقعی در این است که دارایی‌های واقعی ماهیت فیزیکی دارند مانند اتومبیل، املاک و مستغلات، و وسایل منزل.

در واقع هر جا که مبادلات مالی صورت پذیرد، بازارهای مالی نیز وجود دارند. منظور از مبادلات مالی، ایجاد وانتقال دارایی مالی است. بنابران مبادله پول با دارایی‌ها و یا کالاها یا خدمات حقیقی، مبادله مالی محسوب نمی­شود. اشخاصی که پولی را از حساب جاری به حساب پس انداز انتقال می­دهند همانند اشخاصی که اوراق قرضه، سهام عادی یا سایر دارایی‌های مالی را خریداری می­کنند، در بازارهای مالی فعالیت دارند. از مثال­های مذکور در بالا می­توان استنباط کرد که بازارهای مالی در سراسر کشور پراکنده شده­اند.

یکی از راه‌های سرمایه­گذاری، خرید دارایی‌های مالی است. مزیت خرید دارایی‌های مالی نسبت به خرید دارایی‌های واقعی از دیدگاه اقتصادی این است که اولا دارایی واقعی کالای مصرفی است نه وسیله پس انداز و سرمایه‌گذاری. دوم اینکه خرید دارایی‌های واقعی و بلااستفاده نگه داشتن آنها به امید گرانتر شدن در آینده به معنای بلااستفاده نگه داشتن منابع کشور است و ارزش افزوده‌ای ایجاد نمی‌کند. مگر آنگه از آن استفاده شود. مثل اینکه شخصی اتومبیل و یا خانه‌ای بخرد و آن را اجاره دهد. چند نوع از دارایی‌های مالی عبارتند از: سپرده­های سرمایه­گذاری در بانک­ها، طرح‌های بازنشستگی که توسط صندوق­های بازنشستگی ارایه می­شود، انواع بیمه­نامه­های شرکت‌های بیمه و در نهایت اوراق بهادار قابل داد و ستد در بورس اوراق بهادار که توسط کارگزاران خرید و فروش می­شود.