توضیحات

جهت دانلود فایل پی دی اف خلاصه کتاب، بر روی لینک زیر کلیک نمایید.

M866_Abstract

پيشگفتار

اولین تحقیقاتی که به نظر می‌رسد در مورد بیش‌فعالی باشد، توسط بقراط انجام شده است که اغلب او را پدر پزشکی مدرن می‌نامند. وی از حدود ۴۶۰ تا۳۷۵ قبل از میلاد در یونان زندگی می‌کرد. وی حداقل یک اشاره به برخی از بیماران داشت که نمی‌توانستند تمرکز خود را روی هر چیزی طولانی نگه دارند و واکنش‌های فوق‌العاده سریع نسبت به چیزهای اطراف خود داشتند. او فکر می‌کرد که علت این امر (تعادل بیش از حد آتش بر روی آب) است و رژیم غذایی ملایمی را توصیه کرد که شامل ماهی اما کمی گوشت دیگر، مقدار زیادی آب و ورزش بدنی زیاد باشد. چیزهای زیادی گفته نشده بود تا اینکه سرالکساندر کریچتون، پزشک اسکاتلندی، چیزی مانند ADHD را در کتاب خود با عنوان (تحقیق درباره ماهیت و منشا اختلال روانی) در سال ۱۷۹۸ توصیف کرد. وی از آن به عنوان بیماری توجه یاد کرد و مشاهده کرد که به نظر می‌رسد افراد مبتلا از نظر روانی ناآرام هستند و سخت می‌توانند با یک کار یا بازی کنار بیاییند. در آن زمان، جان لاک، فیلسوف و پزشک مقاله (برخی از افکار مربوط به آموزش) را نوشت که در آن در میان سایر موارد، درباره گروهی از دانش آموزان بحث کرد که نمی‌توانستند ذهن خود را از گمراهی برهانند. در کتاب‌های درسی پزشکی در دهه ۱۸۰۰ به کودکانی اشاره شده است که امروزه آنها را علائم ADHD می‌دانیم. آنها از تعدادی نام مختلف برای این بیماری استفاده کردند: کودک عصبی، هایپر ممتورفوز، بی‌ثباتی ذهنی، سیستم عصبی ناپایدار، و بیش از حد تحریک پذیری ساده از این جمله بودند. در ۱۹۰۲ سرجورج دبلیو عنوان کرد که این افراد از سال‌های اولیه کودکی مشکلاتی در توجه پایدار و بازدار رفتار دارند. پس از شیوع آنسفالیت در ۱۸-۱۹۱۷ تعداد زیادی از کودکان مشکلاتی را در توجه و رفتارشان نشان دادند که این اختلال به عنوان اختلال رفتاری پس از آنسفالیت طبقه¬بندی شد. این اختلال در دومین ویرایش راهنمای تشخیص و ارزیابی DSM به عنوان سندرم فزون کنشی دوره کودکی نام گرفت و فعالیت حرکتی بیش از حد به عنوان هسته اصلی اختلال در عملکرد در نظر گرفته شد (بارکلی، ۲۰۰۵).

Preface

The first research that appears to be on hyperactivity was done by Hippocrates, who is often called the father of modern medicine. He lived in Greece from about 460 to 375 BC. He had at least one reference to some patients who couldn’t keep their focus on anything for long and had incredibly quick reactions to things around them. He thought the cause was (an overbalance of fire over water) and recommended a bland diet consisting of fish but little other meat, plenty of water, and plenty of physical exercise. Not much was said until Sir Alexander Crichton, a Scottish physician, described something like ADHD in his book An Inquiry into the Nature and Origin of Mental Disorder in 1798. He referred to it as attention disease and observed that the affected people seem to be mentally restless and can hardly cope with a task or game. At that time, the philosopher and physician John Locke wrote the essay (Some Thoughts on Education) in which, among other things, he discussed a group of students who could not shake their minds from going astray. Medical textbooks in the 1800s referred to children with what we now know as ADHD symptoms. They used a number of different names for this condition: nervous child, hypermemorphosis, mental instability, unstable nervous system, and simple hyperexcitability. In 1902, George W. stated that these people have problems in sustained attention and inhibited behavior from early childhood. After the outbreak of encephalitis in 1917-18, a large number of children showed problems in their attention and behavior, and this disorder was classified as behavioral disorder after encephalitis. This disorder was named as childhood hyperactivity syndrome in the second edition of the DSM diagnosis and assessment manual, and excessive motor activity was considered as the core of the dysfunction (Barclay, 2005).